Maar, alvorens mijn licht over het plastic te laten schijnen, moet ik u een verheugende mededeling doen: voor het eerst in ruim anderhalf jaar heb ik een schriftelijke reactie op een column gekregen, mijn onmiddellijke antwoordreactie op dit schrijven is volledig de mist ingegaan, want ik als digibeet (vgl.: analfabeet) drukte per ongeluk op een verkeerde toets en een hele persoonlijke pagina verdween in het niets . Nu schijnt dat niet te kunnen, maar welke broeder helpt mij daar echt eens mee uit de brand? Kort zal ik mijn reactie even samenvatten: Herstelrecht is niet mijn idee, maar ik sta er wel achter, natuurlijk moet er echt iets te herstellen zijn, zoals bij kleine criminaliteit dat het geval is.
Na moord en doodslag, verkrachting en terrorisme is er vaak weinig meer te herstellen, dan mag je de misdadigers van mij gewoon opsluiten, maar valt er iets te herstellen, begin dan daarmee. Kleine boefjes opsluiten in gevangenissen geeft de grote boeven de gelegenheid de kleintjes in te palmen en om te turnen tot hun niveau, vandaar de term universiteit (= hogere leerschool) der criminaliteit.
Ik schrijf hier uit ervaring, heb dat zelf meegemaakt tijdens mijn (militaire) detentie.. Kortom: eerst kijken of er iets te herstellen is (dat begint bij schuldbesef en spijt van de dader) dan samen (broederlijk?) aan het werk gaan tot er wederzijds resultaat is.
Onwillige honden mag je wat mij betreft opsluiten in een hok (Jezus en Gandhi dachten er gelukkig genuanceerder over).
Maar nu het plastic, een groot milieuprobleem: Oceanen liggen er vol mee. Om dat te bestrijden moeten we tegenwoordig in de winkels voor onze plastic tasjes betalen. Helpt dat? Ik ken zaken die 3 cent rekenen voor een tasje , maar er zijn er ook die 50 cent vragen. Als mensen dat betalen, lost dat het probleem niet op. Beter is het om een (plastic) [plastic want in ons regenachtig klimaat gaan papieren tasjes met bv. boeken niet lang mee] tas van huis mee te nemen, maar daar komt ooit een einde aan. Zolang er mensen op aarde leven zal het probleem van de vervuiling wel blijven, want bleef het maar bij plastic, maar er is zoveel meer: batterijen, zware metalen, medicijnen en ander chemisch spul. Ook de overheid doet aan de dumping mee: kernafval, ziekenhuisafval, weg ermee!
Even een anekdote tussendoor: Zo’n 40 jaar geleden reisde ik met de trein van Leeuwarden naar Amsterdam, mijn vrouw had me als leeftocht een paar sinaasappels meegegeven. Ik kwam te zitten tegenover een man met een houten been. Na mijn eerste sinaasappel gepeld te hebben vroeg ik mij af waar ik met de schillen heen kon, geen bak te bekennen en ik vraag aan de man tegenover mij: “heeft u misschien ook een plastic zakje?” waarop hij ontstemd antwoord:” is een houten poot al niet erg genoeg?”
Misschien ligt de schuld van de milieuproblemen wel bij de schepper en niet bij de schepselen en had deze instantie zijn maaksel zodanig moeten programmeren dat uitwassen niet konden voorkomen. U| merkt het: hier komen plasticafval en herstelrecht samen.
Aan wie de schuld dat doven doof zijn, armen arm en kranken krank? (vrij naar Multatuli).. Voor ik tot de vrijmetselarij toetrad, probeerde ik al te leven naar de regel van de BZN, de Bond zonder Naam: Verbeter de wereld en begin bij jezelf.
Broeder Adrianus